Deze week moest ik naar de tandarts. En ik was helemaal voorbereid: de kinderwagen nam ik mee zodat de kleine meid nergens heen kon, een zakje rozijntjes zodat ze rustig zou blijven en speelgoed om haar bezig te houden. Ik had wel oppas kunnen regelen, maar waarom zou ik dat doen? Ze moet toch leren wennen aan de tandarts, dus dit was een mooi moment om te beginnen. Ik ging zelfverzekerd zitten in de wachtkamer en het begon allemaal prima. Ze at lekker haar ‘snoepje’ op en lachte lief naar de twee grijsharige mannen in de wachtkamer. Dit kan niet misgaan. Of toch wel? Jawel hoor. Het boterhamzakje waar de rozijntjes in zaten scheurde en daar ging alles over de vloer. Mevrouw houdt nogal van eten dus ze raakte al redelijk ontstemd. Een boekje wilde ze niet en ook m’n sleutelbos werd niet gewaardeerd. Nou heeft ze wat met bakjes dus mijn lege kauwgombusje toverde weer een glimlach op haar gezicht. Mooizo, dit gaat helemaal goed komen. De vrolijke tandartsassistente riep me en daar gingen we. Als een kip naar de slacht.
Het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente?
M’n peutertje leek het wel eens te zijn met die stelling. Ze lacht vrolijk naar de assistente. Zei keurig dankjewel toen ze een tandenborstel kreeg met erachteraan: ”tanden poetsen”. Wat een voorbeeldig kind. De tandarts mocht rustig zijn controle uitvoeren en mevrouw vond het allemaal prima. Totdat de tandarts klaar was en de hygiëniste haar mondkapje voor deed. Langzaam kwam het onderste lipje naar voren.
En ja hoor. Daar ging ze hoor! Tranen met tuiten. Schreeuwen dat ze deed. Ik hoor mezelf nog zeggen ”normaal is het niet zo’n huilbaby hoor” ( ze heeft haar momenten haha). Het arme dametje wist niet meer waar ze het zoeken moest. Ze keek de vrouw verschrikt aan en ook toen het mondkapje af ging bleef het geschreeuw doorgaan.
De tandarts is eng voor kinderen?
”Wat zou er toch in die kleine hoofdjes omgaan he?” zegt de assistente. Nou ik kan het me wel bedenken. Mama ligt daar maar en een vreemd iemand met een gek, blauw mondkapje zit maar in haar mond te friemelen. Allerlei felle lampen, gekke apparatuur en dat alles zonder rozijntjes. Geef het kind eens ongelijk. En zo gek is het eigenlijk nog niet eens:
Maar liefst 42% van de Nederlandse volwassenen zegt angst te hebben om een tandarts te bezoeken. Zo’n 15% van de bevolking moet zelfs als zeer tot extreem angstig worden beschouwd en 700.000 Nederlanders zijn zelfs zo bang voor de behandeling dat zij niet meer durven te gaan. Gelukkig lijkt de angst bij de Nederlandse kinderen minder groot te zijn. Onderzoek laat zien dat ongeveer 18% bang is voor een behandeling en dat 7% extreme angst vertoont.
De vrouw vraagt of ze moet stoppen maar ik antwoord dat ze maar moet doorgaan. Let’s get it over with. Een paar minuten later zijn we klaar en neemt het volume van haar geschreeuw eindelijk ook wat af. Ik geef haar een knuffel, loop de deur uit en kijk met rode wangen de mensen in de wachtkamer aan. ”Haha, even wennen aan de tandarts”. Op naar huis en een lekker koekje voor mevrouw. Dat is immers goed voor haar tanden.